Abrupt einde...

Hallo allemaal,

In mijn vorige blog schreef ik nog vrolijk dat ik niet bang was om naar huis te moeten binnenkort door het coronavirus. Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik thuis op de bank in Nederland... Wat is het snel gegaan. De ene zaterdag ben je plannen aan het maken met je ouders over wat we allemaal in Bali kunnen doen en de volgende zaterdag zit ik thuis op de bank... 

Vorige week maandag (16 maart) begonnen de eerste twijfels of het wel verstandig was om in Bali te blijven. De dinsdag kregen we te horen dat de scholen in Indonesië gesloten waren ivm het coronavirus. In Bali begonnen er langzaamaan maatregelen genomen te worden. Ondertussen was het duidelijk dat Indonesië geen toeristenvisum of visum on arrival meer uitgeeft de aankomende 30 dagen. Vanaf dat moment wisten we dat we niet meer terug het land in konden komen zodra we Indonesië uit zouden gaan, wat we moesten doen voor het visum. We zouden dus binnen 3 weken in ieder geval naar huis gaan.  Dinsdagochtend hadden Eva en ik besloten om lekker nog 3 weken de rest van het eiland te ontdekken en dan naar huis te gaan. Dinsdagmiddag hadden we een gesprek met de andere 4 studenten op Bali en met de coördinator van de minor. Hierin kregen we te horen dat het toch verstandig was om zo snel mogelijk naar huis te komen, voordat het niet meer mogelijk was. Aangezien we in Bali nog altijd niet super veel merkten van het virus dachten we ‘laten we dan maar ongeveer 1,5 week gaan reizen op Bali en dan naar huis’. De volgende ochtend bleek dat alle landen code oranje of rood hadden, dit betekent dat de overheid erg adviseert om terug naar Nederland te komen. Ondertussen kregen we vanuit het thuisfront te horen dat ze het erg fijn zouden vinden als we zo snel mogelijk naar huis kwamen. Daarnaast had ik absoluut geen zin om in Bali vast komen zitten of waar dan ook op de wereld. We zijn maar eens gaan zoeken naar vluchten voor dat weekend. De andere 4 studenten die op Bali zaten, hadden een vlucht gevonden voor donderdag, dus de volgende dag. Eva en ik vonden de vlucht aan de dure kant en we hadden liever nog één dag om rustig te kunnen inpakken en afscheid te kunnen nemen van een aantal mensen. We hebben met onze ouders overlegt en gezocht naar een vlucht voor vrijdag. De een na de andere vlucht verdween voor onze neus en de vluchten werden als maar duurder. Uiteindelijk een vlucht geboekt voor vrijdagavond waardoor we zaterdagmiddag (Nederlandse tijd) zouden landen op Schiphol. Dit gaf mij een hoop rust dat ik wist dat ik naar huis zou gaan, het bleef natuurlijk afwachten of de vlucht niet geannuleerd zouden worden. Maar het was in ieder geval duidelijk dat ik naar huis zou gaan, dag nam een stuk onzekerheid weg. 
 

Woensdag hebben we nog genoten van het weer, donderdag ingepakt en wat souvenirs gekocht. Ik had er vrede mee om naar huis te gaan. Ondertussen was de stichting ook dicht en werd ons geadviseerd om niet meer naar toeristische attracties te gaan. Er viel dus niet meer zo heel veel te doen in Bali. Nog altijd was het niet duidelijk hoe veel mensen er besmet waren in Bali en waar die mensen zaten. 
Vrijdagochtend nog even langs Marjanne geweest en afscheid van haar genomen. Doordat het allemaal zo snel ging, hebben we geen afscheid kunnen nemen van de staff. Dinsdag zeiden we nog tegen de staff ‘see you tomorrow’ en woensdag was de stichting dicht. Dit vind ik wel erg jammer. Na afscheid genomen te hebben van Marjanne, haar familie en Koen, heeft de man van Marjanne ons naar het vliegveld gebracht. Een autorit van ongeveer 4 uur waarbij we nog even konden genieten van het eiland. Met een tussenstop op Jakarta en daarna op Doha, landden we na een reis van ongeveer 35 uur in totaal op Amsterdam. Nog even de paspoortcontrole door en bagage ophalen en toen kon ik mijn familie weer knuffelen.

Een erg dubbel gevoel om weer in Nederland te zijn. Fijn om weer bij de familie te zijn maar ik had zo graag het avontuur af kunnen maken. Marjanne waarschuwde ons van te voren al dat het altijd lastig is als we je na een lange tijd weer thuis bent uit het buitenland. Daarnaast kom ik natuurlijk in een hele rare situatie terecht door het coronavirus.  Aankomende week ga ik lekker rustig aan doen en acclimatiseren. Daarna zal ik eens in gesprek gaan met school en is het afwachten of we de minor gewoon kunnen afmaken of misschien op een andere manier. Dit zijn zorgen voor later, nu eerst rustig wennen aan Nederland en thuis. 
 

Ik vond het erg leuk dat jullie mijn blog zo trouw gevolgd hebben. Erg bedankt voor alle steun!🙏
 

Ik heb echt een top tijd gehad op Bali. Ik ben erg dankbaar dat ik dit avontuur heb mee mogen maken en geweldige nieuwe mensen heb mogen ontmoeten.  Helaas duurde het avontuur veel te kort maar mijn gezondheid gaat voorop. Ik zou dit avontuur zo weer aangaan ook al wist ik van te voren dat we deze moeilijke keuzes moesten maken en in deze situatie terecht zouden komen. Ik ben absoluut nog niet klaar met het ontdekken van het prachtige eiland dus een ding is zeker: I will be back Bali!😍🌴